Umowa o zakazie konkurencji, ma na celu zabezpieczenie interesów pracodawcy przed ewentualnym, niepożądanym zachowaniem aktualnie zatrudnionych osób, jak i byłych pracowników. Umowa o zakazie konkurencji może być zawarta na czas trwania stosunku pracy, jak i na czas określony po rozwiązaniu umowy o pracę. Zakaz konkurencji uregulowany został w art. 1011 – 1014 Kodeksu pracy.
Pracodawca ma prawo podpisać taką umowę w formie pisemnej, z pracownikami mającymi dostęp do szczególnie istotnych informacji dla przedsiębiorcy. Bazując na dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego należy stwierdzić, że to przedsiębiorca określa jakie informacje mają dla niego szczególne znaczenie oraz kto ma dostęp do tych informacji.
Zgodnie z art. 1012 par. 3 Kodeksu pracy wynika, że odszkodowanie z tytułu umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy nie może być niższe od 25% wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy przez okres odpowiadający okresowi obowiązywania zakazu konkurencji. Bazując na treści Wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2008 r., I PK 161/07, wynika, że jeżeli stosunek pracy trwał krócej niż umowny okres zakazu konkurencji po ustaniu zatrudnienia, to wysokość odszkodowania należy odnosić do długości zakazu konkurencji, a nie do faktycznego czasu trwania umowy o pracę.