Nieusprawiedliwiona nieobecność pracownika w pracy może stanowić przesłankę zwolnienia dyscyplinarnego zgodnie z art. 52 § pkt 1 kodeksu pracy, który stanowi, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.
Nieusprawiedliwiona nieobecność może stanowić przesłankę ciężkiego naruszenia obowiązku z wspomnianego powyżej artykułu kodeksu pracy. Każdą nieusprawiedliwioną nieobecność należy badać w konkretnym stanie faktycznym. W szczególności poprzez zweryfikowanie czy istniały jakieś przyczyny uzasadniające nieobecność pracownika w pracy, inne niż zamiar niestawiennictwa w pracy.
W doktrynie podkreśla się, że przyczyny te powinny być doniosłe, jednakże ich katalog jest obszerny. Warto nadmienić, że to na pracowniku ciąży obowiązek powiadomienia pracodawcy o przyczynie swojej nieobecności oraz długości jej trwania najpóźniej w drugim dniu nieobecności. Niedopełnienie powyższego obowiązku skutkuje powstaniem domniemania porzucenia przez niego pracy.